Oma Onder Vuur

Toen ons toch eenmaal duidelijk werd dat mijn moeder ten grondslag lag aan de berg snoepgoed, probeerde zich te verdedigen met “maar hij heeft het zo lief gevraagd,” terwijl Tom en ik probeerden niet te lachen (of huilen) bij het aanschouwen van het tafereel.

Het was duidelijk: onze date-night was uitgelopen op een ongeplande les in onderhandelen met een driejarige suikermagnaat en zijn fairy godmother. Of oma.

De Nasleep

De volgende dagen waren een uitdaging, om het zacht uit te drukken. Onze pogingen om Luca weer te laten wennen aan een suikervrij bestaan waren vergelijkbaar met het onderhandelen met een kleine dictator.

Maar ondanks de slapeloze nachten en suiker-crashes, was er een zilveren randje: Tom en ik hadden in tijden niet zoveel samengewerkt (of gelachen) als tijdens de Grote Snoepgoed Samenzwering.
En snoep blijkt ineens verdacht veel op dennennaalden te lijken. Ondanks dat je goed zoekt en opruimt, blijf je het tegenkomen.

Conclusie: Liefde, Lachen, en Lessen in Ouderschap

Dus, wat hebben we geleerd van onze avontuurlijke date-night?

Dat geen hoeveelheid planning ons kan voorbereiden op de onvoorspelbaarheid van het ouderschap (of van oma’s met een zwak voor kleinkinderen).

Maar meer nog, dat te midden van de chaos, ons vermogen om samen te lachen en lief te hebben, ons door de wildste avonden heen sleept.

Tot de volgende keer, wanneer we ongetwijfeld weer een nieuw avontuur zullen beleven in het land van keto, kinderen, en nu ook… kasten vol snoepgoed.

Liefs en plakkerigheid,
Eva.