Terug naar Keto

De ontdekking dat ik uit ketose was geschoten, was geen verrassing, maar kwam wel als een mokerslag.

De vooruitgang die ik had geboekt, het gewicht dat ik had verloren sinds mijn glorieuze intrede in ketoland, maar vooral mijn hervonden energie en levenslust, het leek allemaal op losse schroeven te staan.

“Nou, kom op, gewoon weer op het paard stappen,” mompelde ik tegen mezelf, gewapend met hernieuwde vastberadenheid (en een beetje zelfmedelijden).

Ik maakte een plan om mezelf weer op het rechte pad te krijgen.

Allereerst: water, heel veel water, om die kater te verjagen. Vervolgens een maaltijdplan voor de komende dagen, vol met vetrijke, koolhydraatarme gerechten om mijn lichaam weer in de vetverbrandingsmodus te krijgen.

En als laatste: een flinke dosis geduld en zelfcompassie.

De Strijd is Echt

De dagen die volgden waren een herinnering aan hoe lastig de keto weg kan zijn.

Elk stukje koolhydraatrijk voedsel staarde me aan als een verboden vrucht. De strijd om weer in ketose te komen was als het beklimmen van een berg, terwijl de echo’s van mijn meidenavond nog nazinderden als zoete, zoete muziek in mijn oren.

Ik merkte dat mijn cravings weer terug waren, en het kostte me alle wilskracht om niet toe te geven aan de verleiding.

Maar elke keer als ik aan die heerlijke pasta, prachtige pizza’s, zinderende wijn of dat knapperige brood dacht, herinnerde ik mezelf eraan waarom ik dit deed: voor mijn gezondheid, mijn energie, en mijn zelfvertrouwen.

Familiedynamiek

Ondertussen bleven Tom, Luca, en Muis mijn rotsen in de branding, hoewel hun steun soms op onverwachte manieren kwam.

Luca’s onschuldige vraag “Mama, waarom ben je zo moe?”(probeer maar eens een kater uit te leggen aan een drie-jarige) was zowel een dolksteek als een dosis motivatie, waar ik eigenlijk wel om moest lachen.

En Tom’s pogingen om keto-vriendelijke maaltijden te maken (met wisselend succes) waren ronduit hartverwarmend.

Er waren momenten waarop ik bijna bezweek voor de verleiding om het allemaal op te geven.

Maar dan dacht ik aan Luca, die me met zijn grote ogen aankeek en vroeg of ik weer met hem wilde buitenspelen, en ik wist dat ik het niet alleen voor mezelf deed.

Ik wil een gezonde, energieke moeder zijn, een rolmodel voor mijn zoon. Eén die niet altijd te moe is om met hem naar de speeltuin te rennen, huppelen of wandelen.